Fogar ¿doce? fogar

Foto de xuño de 1974. Vacación de verán.
Dentro do mostrador. Cara de circunstancias. A cabeza debía bulirme a todo filispín.

O ano que ven o meu pai vai a sorprenderme cun regalo no día de reis. Facía anos que xa non recibía ningun detalle nese día. Desde que deixáramos Fontán e nos viñéramos para acapital do concello. E naquel nadal de 1975 o meu pai regálame unha cámara de cine de super 8. O que sempre viña desexando. Desde anos levaba visitando os vertedoiros dos cine Rialto e Gondomar para recoller tódolos descartes de películas que podía para crearme as miñas propias sesións cinematográficas cun proxector que fabricara cunha caixa de zapatos e unhas lupas. O da cruz de malta para que non se visen os cuadros non o din feito nunca. Pero aquilo funcionaba como un proxector de diapositivas. Con iso e un pouco de imaxinación aquilo era como estar no interior dunha sala.

Non tiña televisor. Este chegaría tamén pouco antes de morrer Franco gracias o azafrán. Por tantas caixas de azafrán un televisor de 32 pulgadas. Iso si, en bonito blanco e negro pero que, iso era o importante, collíamos a segunda cadea por Vigo. Un dos poucos de Gondomar que o facían.

Antes pasárame moitos anos indo o café bar de Lis a ver a Meteoro, flipper, o viginiano, os chiripitiflaúticos ou a casa do reloxio.

Pero agora estaba construindo as miñas propias películas con aquel tomavistas que aqueles reis (foi a única cousa que lle agradecín a uns reis) tiveron a ben de obsequiarme. Construia películas que non podía ver...non tiña proxector. Iso chegaría mais tarde. Pero a partir de ahí acerqueime por primeira vez a Vilagarcía a ver como eran as películas que se presentaban o certame de cine. Non sabía que o final ía a establecerme neste pobo que tan ben me acolleu. E poucoas anos despois gañaba o certamen, e repetín, e repetín...

E agora xa estou fora do mostrador...
E agora xa estás fóra do mostrador e en Vilagarcía outra vez, e xa sabes máis de Vilagarcía que nós mesmos. E xa che queremos coma un máis, coma de tódala vida. Grazas por regalarnos a túa historia gondomareña, con tanta chispa contada. Un bico moi grande Antonio Caeiro.
Comentario por Pilar Gómez Buhigas (11-12-2009 01:24)
Pois a mín fíxome moita ilusión leer esto,teño familia en Gondomar,o irmán de meu pai Pepito Garrido e a sua dona Pepiña Crespo(dos Crespo de Carril),foron maestros e viviron alí toda sua vida,na casa do Molinoo,Molinos Bravo chámase o lugar,xa yo contéi a Antonio,os fillos,4 mulleres e dous homes foron emigrantes todos eles,José Luís aínde vive en Caracas,eche ebanista e emigrou con 15 anos ,soliño nun barco sin saber a sua sorte,está casado e tén fillas,outro solteiro morreu en Gondomar fai uns anos e as mulleres,tamén solteiras as 4,(unha morrei fai un ano)siquen tendo alí a sua casa,o sea que síntome moi unida a Gondomar,xa que por este motivo fun alí moitas veces.Encantada de leer a túa bonita historia e como dí Pilar,xa "che queremos como un mais.Bicos mil.A ver cando conta Margarita,que aunque xa sei a sua vida gustaríame vela conn fotos no faiado.
Comentario por Isabel Garrido Castromán (11-12-2009 18:19)

O Faiado da Memoria