Cara a Francia Marisa Vazquez
Na vida de Marisa unha das queridas netas do Arousan hoxe é dia grande e feliz, explicamonos, os anos cincuenta e principios dos sesenta este noso pobo, Vilagarcia, era un pobo sin moitas perspetivas de traballo, si ainda por riba eras muller…pior que pior, Marisa un bo dia atreveuse a plantexar na sua casa que ela quería marchar para Francia, ali vivía unha tia-aboa e asi non era tan difícil…seu Pai puxo o grito no ceo e rotundamente dixo que no….pero ablandou porque Marisa era moi perseverante…insistia a diario. Un dia Marisa se foi…triste dia para seus país que xunto a sua irman, a nosa colaboradora e amiga Maria Jose foron a despedila, tamen a sua tia muller de Juan Blanco, a sua amiga Maria Jesus...ahi os temos na fotografia en Vigo desde donde saiu Marisa rumbo a Francia, era Octubro do 1966. Mañan seguimos a contar
3628 0 1Date of the photo
Log in to leave a comment here

Log in to leave a comment here
Roberto Ocaña · 15/06/2018 23:46
¡¡Que tristura a emigración¡¡....¡¡.Partia a ialma,i destrozaba as persoas que a padecian,pero ainda mais si cabe ,a quenes quedaban na casa,,sobor de todo a pais i nais que quedaban con nen@s--net@s-- a o seu cárrego....Co paso do tempo se refacian dos sinsabores que a separación impuña,pero queda pro resto da vida unha sensación rara,..,como si che houbesen cravado un coitelo no centro do corazón...Ter que separarse pais i fill@s,por iste motivo é angustioso i desgarrador,sóio de pensalo...Claro que a economia milloraba,pero......¿.Que ei dicir, que calquera emigrante que lea isto non sepa. ?....Unha forte aperta pra tod@s

Cara a Francia Marisa Vazquez
Na vida de Marisa unha das queridas netas do Arousan hoxe é dia grande e feliz, explicamonos, os anos cincuenta e principios dos sesenta este noso pobo, Vilagarcia, era un pobo sin moitas perspetivas de traballo, si ainda por riba eras muller…pior que pior, Marisa un bo dia atreveuse a plantexar na sua casa que ela quería marchar para Francia, ali vivía unha tia-aboa e asi non era tan difícil…seu Pai puxo o grito no ceo e rotundamente dixo que no….pero ablandou porque Marisa era moi perseverante…insistia a diario. Un dia Marisa se foi…triste dia para seus país que xunto a sua irman, a nosa colaboradora e amiga Maria Jose foron a despedila, tamen a sua tia muller de Juan Blanco, a sua amiga Maria Jesus...ahi os temos na fotografia en Vigo desde donde saiu Marisa rumbo a Francia, era Octubro do 1966. Mañan seguimos a contar
3628 0 1Date of the photo
I'M INTERESTED
If you are interested in acquiring this image from PHOTTIC we will let it's owner know and he/she will get in touch with you.
The data provided will be send between you and Phottic is no responsible for such content or for the use that can be done
*To show your interest to the photo’s owner you must be logued

Roberto Ocaña · 15/06/2018 23:46
¡¡Que tristura a emigración¡¡....¡¡.Partia a ialma,i destrozaba as persoas que a padecian,pero ainda mais si cabe ,a quenes quedaban na casa,,sobor de todo a pais i nais que quedaban con nen@s--net@s-- a o seu cárrego....Co paso do tempo se refacian dos sinsabores que a separación impuña,pero queda pro resto da vida unha sensación rara,..,como si che houbesen cravado un coitelo no centro do corazón...Ter que separarse pais i fill@s,por iste motivo é angustioso i desgarrador,sóio de pensalo...Claro que a economia milloraba,pero......¿.Que ei dicir, que calquera emigrante que lea isto non sepa. ?....Unha forte aperta pra tod@s