A base de callos

Casaba Tita,a filla do "fiscal" de bamio, a festa foi na casa e a cociñeira a nai da noiva, unha maestra facendo os callos

O 1º é Angel Fresco, ( o fiscal )sigue Pura Barreiro Coira, Felisa e Marina García, Susa o rapaz da dereita, é primo de Ruco Cardalda
Todos eles de Bamio.
Comentario por lolita camiño (17-01-2010 19:44)
D'AQUELA, OS CALLOS, ERAN SEGUROS NAS BODAS
------------------------------------------------
Alá polos anos cincoenta, non había boda sin callos. É sin necesidade de pensalo moito, éste era un plato moi rico é tamén abundante, con posibilidade de repetir, que non estaba nada mal. Daquéla non había xente tan fina como a que hai agora, porque considera que ése plato non é para estos tempos... ¡Cómo vamos comer callos igual que "aquéles outros!"...

É se foi deixando de mán este plato, hasta perdelo de vista... Cando che poñían os callos diante, con aquél aroma que dan os cominos é as especias, vendo unha tallada por aquí é outra por alá... Aquélo era como falar con Dios. ¡Nada de tenedor! Os callos hai que comelos coa cuchara. ¡Aquéla salsiña que teñen non a iguala outra comida. Pero, é moi certo, porque todo desaparecéu cándo o nivel de vida melloróu un pouco é xa a xente consideraba unha ordinariez tomar ésas comidas, porque engordan moito...

Cando eu caséi no ano 1958, se puxeron na mesa o que se solía poñer nunha boda "para quedar ben". Daquela non había mariscos dentro do círculo de bodas de xente traballadora...

PLATO PRIMEIRO: Merluza frita o que hoxe chaman "Merluza a la Romana", que queda mellor...

PLATO SEGUNDO: "Callos a la gallega"...

PLATO TERCEIRO: Carneiro asado con patacas, o que hoxe chaman "Cordero asado con guarnición", que é como o poñen os señoritos do povo...

POSTRES: Rosca e pasteles a rodar. Viños, café e licores para todos. Todo saléu moi ben, por parte das cociñeiras, que non eran personal de Restaurante. Foi en xullo de 1958... A boda se fixo nunha casa que estaba ao lado da nosa é naquél tempo, estaba deshabitada...

Cando empezaron a servir cafés, a xente quixo alegrar o día é comenzaron a cantar é aquélo marchaba la mar de ben. Había boas voces, como pasa sempre cando se come é bebe ben... Foi pena que non fóra como agora que se fai unha película da boda. Da festa toda, dos invitados, dos familiares todos é amigos...

Ahí deixei exposto todo. Sólo me falta decir que entre uns é outros, non chegamos a 100. Que naquél tempo, chegaban ben... Eu con 26 anos é a muller con 24. ¡50 anos entre os dous! Uns días polas Rías Baixas (unha semana) é para de contar. Ahí acabóu todo... Hasta que chegamos a Vilagarcía un día é coincidimos co afundimento do Cabo RAZO. Aquélo era moi serio de contar. Por eso o deixarei para outro... O de hoxe era para falar dos callos. É ahí queda eso...



Comentario por E. García - Santiago (20-02-2015 19:38)

O Faiado da Memoria