A poesia de Gelos
Eu teño enxertada no meu ser unha fada, raíña das feiticeiras, vertendo riba de mín ou voexando arredor chovisca de celme lume i enxurradas de dozura Estóu de tal sorte ensortellado na ollada de requeimor e voce coma un queixume... Cabelos de seda moura coruscante de fogaxe, polo sol aloumiñados, olleiriñas de feluxe e pel trigueira de veludo, sorriso dún parecer entre a calma e a tristura... Que amortece os meus receos e cobexa os meus anceios dún xeito nunca esquecido Videira das miñas uvas, terra úbeda e vizosa e abondosa sementeira, agulla fonda cravada, vencello por mín querido Se alonxas, vóume após tí polos adentros da noite e se non te atopo, morro, se quedas, teño repouso, afogo os medos en mín acougo os feros tremores escorrento o mal meigallo e vivo enxertado no teu ser, por xebre vimbio cinguido M.Vilar
5272 0 3Date of the photo
Log in to leave a comment here

Log in to leave a comment here
O Faiado da Memoria · 05/05/2016 20:15
Marite Montesinos
Una foto de familia, la pequeña tiene ahora una niña de esa edad. Fuimos muy felices en Pontevedra, vivíamos en chalets adosados y en medio mucho sitio para jugar los niños. Mis hijos tienen un especial recuerdo de esos años. Además había 125 niños más de distintas edades, eso era para ellos un lujo. Y en verano no había horarios...Unos jugaban otros tocaban la guitarra y otros cantaban. Y los papás disfrutábamos de cierta libertad para reunirnos tomar unos vinitos y cada uno traia una tapita...Tiempos felices
O Faiado da Memoria · 05/05/2016 20:15
MARGARITA MOSQUERA PORTO
Bonita foto de familia, hay que disfrutar de los hijos , pues los anos pasan pronto, yo viendo mis nietos me doy de cuenta.
O Faiado da Memoria · 05/05/2016 20:14
Solo quiero decir que este poema lo hizo cuando llevábamos 20 años casados
Comentario por Marité Montesinos (25-09-2010 14:14)

A poesia de Gelos
Eu teño enxertada no meu ser unha fada, raíña das feiticeiras, vertendo riba de mín ou voexando arredor chovisca de celme lume i enxurradas de dozura Estóu de tal sorte ensortellado na ollada de requeimor e voce coma un queixume... Cabelos de seda moura coruscante de fogaxe, polo sol aloumiñados, olleiriñas de feluxe e pel trigueira de veludo, sorriso dún parecer entre a calma e a tristura... Que amortece os meus receos e cobexa os meus anceios dún xeito nunca esquecido Videira das miñas uvas, terra úbeda e vizosa e abondosa sementeira, agulla fonda cravada, vencello por mín querido Se alonxas, vóume após tí polos adentros da noite e se non te atopo, morro, se quedas, teño repouso, afogo os medos en mín acougo os feros tremores escorrento o mal meigallo e vivo enxertado no teu ser, por xebre vimbio cinguido M.Vilar
5272 0 3Date of the photo
I'M INTERESTED
If you are interested in acquiring this image from PHOTTIC we will let it's owner know and he/she will get in touch with you.
The data provided will be send between you and Phottic is no responsible for such content or for the use that can be done
*To show your interest to the photo’s owner you must be logued

O Faiado da Memoria · 05/05/2016 20:15
Marite Montesinos
Una foto de familia, la pequeña tiene ahora una niña de esa edad. Fuimos muy felices en Pontevedra, vivíamos en chalets adosados y en medio mucho sitio para jugar los niños. Mis hijos tienen un especial recuerdo de esos años. Además había 125 niños más de distintas edades, eso era para ellos un lujo. Y en verano no había horarios...Unos jugaban otros tocaban la guitarra y otros cantaban. Y los papás disfrutábamos de cierta libertad para reunirnos tomar unos vinitos y cada uno traia una tapita...Tiempos felices
O Faiado da Memoria · 05/05/2016 20:15
MARGARITA MOSQUERA PORTO
Bonita foto de familia, hay que disfrutar de los hijos , pues los anos pasan pronto, yo viendo mis nietos me doy de cuenta.
O Faiado da Memoria · 05/05/2016 20:14
Solo quiero decir que este poema lo hizo cuando llevábamos 20 años casados
Comentario por Marité Montesinos (25-09-2010 14:14)