Eduardo García González · 08/05/2014 18:01

Con todo o meu respeto hacia miña nai, a popular BALVANERA, de Vilagarcía. Formóu parte de un matrimonio con catro fillos e pasóu a historia da nosa vila como unha muller sufridora. E entre celos constantes e infidelidades tivo que sufrir tanto que non son capaz de pensar cómo se pode andar así polo mundo, cunha enfermidade mental sin o tratamento adecuado e despóis de sacarlle os catro fillos que eran o seu pan de cada día. Era un matrimonio moi feliz hasta que o demo se metéu na súa casa. A súa categoría personal foi que nunca dudóu das persoas. E había algunha que se aproveitaba moito dela hasta o último instante. Os que estivemos bastante cerca, non comprendemos cómo se pode estar facendo unha vida casi normal, sin un tratamento adecuado... imposto por un médico especialista. Eu, que fun o fillo máis novo, apenas supen gran cousa de todo canto sucedía a diario, porque, cando todo esto colléu un rumbo desconocido pra mín, apenas contaba eu con catro anos de vida. E entre unha cousa, máis outra, se fixo unha "feira" de incalculables dimensións... E tanto a enferma coma os seus fillos as pasamos negras. A miña nai traballóu no Hotel "La Vizcaína", e despóis no Bar Xesteira. E me consta de que tiveron con ela un trato exquisito. As miñas gracias, para a familia de Mingos (a todos). Tamén traballóu na casa de don José Bazaco e dona Ermitas, súa esposa e tamén tivo palabras de gratitude para todos éles, incluíndo os seus fillos, polo seu trato familiar recibido en tantos anos... Miña nai era moi feliz no seu povo. Eu a quixen traer para aquí (Santiago), e non hubo maneira de convencela, porque a súa "parrolada" a tiña no seu povo, non en Compostela. Éso o comprende calquera... A foto que nos presenta o NOVO FAIADO DA MEMORIA corresponde a un día que aparecéu pola miña casa de Santiago. Debéu ser un día da festa da Ascensión (xoves) e fumos hasta o Paseo da Alameda, (Carballeira de Santa Susana), e merendamos un pouco de pulpo que é un plato típico para saborear en días así. Na foto se ven os nosos fillos: María Luisa e o seu irmán Eduardo, en 1971... Ademáis de Balvanera e os seus netos, está Eduardo e tamén a miña muller, María Luisa. Teño que decir que a miña nai lle gustaba moito ir á Misa da Catedral coa compañía da súa neta. E viñan as dúas moi felices polo día que pasaron xuntas. Ahí se ve na foto que todo era normal entre nós... E para terminar, diréi que a miña vida hubera cambiado moito vivindo con meus pais e hirmáns. Hubéramos sido unha familia perfecta. Pero... Tamén observo no FAIADO cántas persoas se dignaron en saber algo de nós. Como a miña casa nunca foi unha casa de tapadillo, ahí está o texto para quén queira saber a verdade. Miña nai morréu de infarto, estando na calle. Morte feliz, porque a súa vida... Eduardo 8/5/2014