Eduardo García González · 14/10/2014 11:29

E teño que felicitar a esta familia pola belleza de ésas mozas que están preto da nai de Farruco. Non me acordaba xa de que había unha moza na familia e ¡vaia mozas! Que en fermosura non creo que as mulleres aquélas de "jolibúuu", teñan mulleres máis bonitas que as mozas da nosa terra. ¡Ahí está a foto destas mozas, que non me deixan mentir! Para élas é as súas familias lles deseo o mellor. Fai moitos anos que non as vexo en persoa. Non recordo o nome das señora que figura no retrato, pero sempre tivo moita categoría é xa non digamos cándo a xente compraba é se olvidaba do "outro"... ¡Hasta en éso sabían ser persoas honorables! É que Dios vos pague todo aquelo. Non sería moi correcto quitarlle os zapatos a os clientes no medio do paseo. As pedras están moi frías en inverno... Saludos EGG.

Eduardo García González · 14/10/2014 11:05

Esta señora e máis os que gobernaban o comercio de zapatos da súa propiedade, que, (entre nós), lle chamábamos o Comercio de "Cachito", xa desde antes de que eu nacera, que hai tantos anos, que para sabelo fixo, teño que poñerme en contacto co Xusgado para que alí, mo digan... Pero xa me entenderán vostede que nun povo tan pequeno como casi sempre foi Vilagarcía, era obligado (casi), comprar en este Comercio, porque era o que mellor vendía aquél calzado tan bonito que se poñía naquél escaparate... E despóis, tanto o amigo Petelas, como o amigo Cortés, podías marchar seguro de que o que habías comprado era un producto de moita calidade. Nunca engañaron a ninguén porque todo canto se vendía alí era mellor que o que había nos comercios da competencia. Eles sabían que non iban facer bó negocio si che vendían algo que non estaba contrastado coa calidade necesaria. A xente ganaba pouco. Algúns hasta cambiaron aquéles zoquiños polo calzado fino de Cachito. Había daquéla tres tendas que vendían calzado, pero na tienda de Farruco había que esperar, porque a xente sabía dónde tiña que comprar. Había tamén aquél que eran de Madrid, pero non tiña a calidade do Zapato Americano. Non era igual pensar nuns zapatos modernos que noutra cousa "que parecían feitos para ir ás feiras da bisbarra". E todo foi así hasta o ano 1956 que eu marchei de meu povo. Pero sigo gardando dentro de mín aquél trato exquisito que sempre houbo na casa de Farruco. Que casóu con Sisa, á irmán de Cachulas, Daniel, Lolo... ¡Que nos coñecíamos todos, coño! Que eran uns tempos dónde as familias sufrían polas que tiñan algunha desgracia ou enfermidade daquélas que naide quere, pero ¡era o que había! Parecía cómo si hubéramos nacido coa desgracia ao lombo. É fumos salindo adiante, luchando pola vida coma o legionario. EGG.

Mari Patiño. · 29/07/2014 22:34

Hola a todas-os, Lémbrome desta Señora, tiña uns ollos preciosos. Un saudo.